پرونده پرتره «شهریار» در سایت شهرستان ادب گشوده شد

شهرستان ادب: همزمان با 27 شهریور ماه، سالروز درگذشت استاد محمد حسین شهریار و روز ملی شعر و ادب پارسی، جدیدترین پرونده پرتره سایت شهرستان ادب در بخش شعر به این بزرگ غزلسرای روزگارمان اختصاص می یابد.

پیش تر در سایت شهرستان ادب، مطالب مرتبطی با شهریار، اشعار و دنیای شعری او منتشر شده بود که از آن جمله می توان به :

-  مثلث عشقی شعر شهریار
-  ترک پارسی گوی
-  روز شعر و شهریار
-  همین که بگویی «شهریار»
-  «شب و علی» مثنوی شهریار برای امام علی (ع)
-  شهریار و سرقت ادبی
-  شهریار به روایت مهدی اخوان ثالث  

و ... اشاره کرد.

پیش از این هم پرونده پرتره شاعرانی چون «حکیم ابوالقاسم فردوسی»، «سهراب سپهری»، «دکتر طاهره صفارزاده»، «دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی»، «مرحوم قیصر امین‌پور» و... در این سایت منتشر شده بود.

همزمان با گشایش پرونده پرتره شهریار، مطالب تازه‌تری در سایت شهرستان ادب با موضوع زنده‌یاد استاد شهریار منتشر خواهد شد. برای مطالعه مطالب این پرونده به صفحۀ ویژۀ استاد، در سایت شهرستان ادب مراجعه کنید:

پرونده پرتره محمدحسین شهریار

گفتنی‌ست، سید محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، فرزند حاج میرآقا خشگنابی (از وکلای درجه اول تبریز، دانشمند و اهل ادب) در سال ۱۲۸۳ش. (در نقل دیگری از لطف الله زاهدی و جمشید علیزاده، سال تولد شهریار 1285 ذکر شده است) در تبریز متولد شد. خانواده وی اصالتا از روستای خشگناب بودند. دوران کودکی‌اش مصادف با انقلاب‌های تبریز بود. او این دوران را در روستاهای «شنگول‌آباد»، «قیش‌قرشاق»، و «خشگناب» گذراند.

تحصیلات وی با قرائت گلستان در مکتب روستا و نزد پدرش آغاز شد و در همان اوان با دیوان حافظ آشنایی پیدا کرد. پس از آن سیکل اول متوسطه را در مدرسه متحده و فیوضات به پایان رساند و در سال 1299ش. به تهران آمد و تحصیلات متوسطه را در دار الفنون (1303) به پایان رساند و وارد مدرسه طب شد.

در سال 1310 دیوان شهریار با مقدمه، ملک الشعرای بهار، سعید نفیسی و پژمان بختیاری چاپ شد و در همان سال در اداره ثبت اسناد و املاک کشور مشغول بکار شد.

شهریار بعدها، بعد از چاپ مثنوی «صدای خدا» و منظومه «قهرمانان استالینگراد» و سرودن منظومه بینظیر «حیدربابا»، در سال 1333 جلد اول دیوان او، با مقدمه «علی زهری» به چاپ رسید.
تا سال 1336 اتفاقات بزرگی در زندگی شهریار رخ دادند که از جمله می توان به آغاز کتابت قرآن، دیدار با «ابولحسن صبا» و «عبدالله دوامی» و چاپ جلدهای دوم، سوم و چهارم دیوان او اشاره کرد.
محمد حسین شهریار، در سال 1343 به زادگاه پدری خود خشکناب باز گشت و جلد دوم منظومه «حیدربابا یه سلام» را سرود.

وی در اوایل شاعری، «بهجت» تخلص می‌کرد، و بعد از تافل به حضرت حافظ، «شهریار» را به عنوان نام شعری خود برگزید. او در انواع قالب های شعر فارسی درخشان ترین اشعار را سروده است و بی اغراق، می شود گفت تنها شاعری ست که هم در زبان مادری اش ترکی و هم در زبان فارسی شاهکار آفریده است.

پر بیراه نیست که ملک الشعرای بهار می گوید: « شهریار نه تنها افتخار ایران، بلکه افتخار شرق است».

بسیاری از آثار شهریار، به ویژه منظومه «حیدربابا» به چندین زبان زندۀ ترجمه شده است.

ملی گرایی ایرانی، توجه ویژه به طبیعت، عاطفۀ سرشار، استفاده از اصطلاحات عامیانه، مدح و منقبت اهل بیت عصمت و طهارت (ع) به ویژه ارادت خاص او به حضرت امیرمومنان علی بن ابی طالب(ع) از جمله ویژگی های برجستۀ این شاعر ترک پارسی گوی است.

19 آذر 1366، آغاز روزهای بیماری این عاشق شوریده سر بود که در بیمارستان امام خمینی (ره) تبریز بستری شد. بعد از شدت یافتن بیماری به بیمارستان مهر تهران در ساعت 6:45 دقیقه بامداد در بیمارستان جان به جان آفرین تسلیم کرد و در شعرها و نام بلندش جاودانه شد. پیکر او به تبریز منتقل شده و پس از تشییعی باشکوه، در مقبره الشعرای تبریز به خاک سپرده شد.
محمد حسین شهریار، آخرین شاعری ست که در مقبره الشعرا دفن شده است.

روز درگذشت استاد محمد حسین شهریار، با پیشنهاد دکتر «علی اصغر شعردوست» و تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی به نام «روز ملی شعر و ادب فارسی» نامگذاری شده است.