فریاد اگر صریح شود بر ستم، چه باک؟ | شعری اعتراضی از مرتضی حیدری آل کثیر

شهرستان ادب: مدت کمی نیست که مردم خوزستان و دیگر شهرهای جنوبی کشورمان -این یادگاران روزهای سخت دفاع مقدس- شرایط فوق‌العاده رنج‌آوری را تحمل می‌کنند. با اینحال این مردم عزیز و پرافتخار همواره صبور شکیبا بوده‌اند و البته که راهپیمایی و اعتراض مسالمت‌آمیز کمترین حق این صاحبان انقلاب است. دشمنان ایران همواره در پی این هستند تا از هر اعتراض و انتقاد مردم علیه خود مردم و انقلابشان سوءاستفاده کنند. ما اقشار مختلف مردم اگر در مشکلات کنار هم‌دیگر باشیم و صدای هم باشیم؛ دشمنان نمی‌توانند جایی خالی بین صفوف متحد ملت ایران پیدا کنند.

ستون شعر شهرستان ادب را با شعری اعتراضی از شاعر توان‌مند خوزستانی  مرتضی حیدری آل کثیر به روز می‌کنیم:

فریاد اگر صریح شود بر ستم چه باک
بختت بلند باد! هلا نخل سینه چاک!

از پرسش تو آه نیاکان شود بلند 
وز جوششت هلاکوی رخوت شود هلاک

حاجت به اشک نیست،که برگونه های شهر
مانده ست رد  سیلی کارون خشمناک .

گفتند:گردو خاک مکن، داد کم بزن
از دید ما ،عذاب الهی ست ،گردو خاک .

ما آمدیم ،ماست بمالیم با نهال
از سینه ی تو نفت بدوشیم اگر چه باک!

تونل به هم زدیم که خیرت به ما رسد 
باید گذاشت هستی تان را به اشتراک

آه ای دیارتشنه..دیار شهید من!
از تو چه مانده است به جز چفیه و پلاک

گفتنی‌ست آل کثیر بر این شعر خود توضیح و مقدمه‌ای نیز نوشته است:

هر روز عصر در را که باز می کنی تا به ورزش یا پیاده روی یا بازار بروی ،#ریزگرد_ها را می بینی که با اندک بادی از دوردست به استقبال تو آمده اند و تو باید کفشت را برای جنگی دیگر با هوا و آسمان و شرجی و گرما جفت کنی.
فرزند ۲ساله ات را لای غبار بپیچی و دنبال متخصص بیماری های تنفسی درمانگاه ها را بگردی.
شب که به خانه باز می گردی و اگر حوصله ی دیدن فوتبالت نباشد اخبار سهواً وضعیت #یمن_ و #کودکان_اش را نشان می دهد و تیر بغض را بر گلویت می نشاند.میمانی که چه کنی؟از کدام بدبختی بنویسی و شکایت کنی؟از اوضاع نابسامان هوا و جیب و جسم مردمت بنالی که #دولت و جامعه ی#مسئول بی عرضه تر ازآن هستند که بخواهند قدمی در مسیر تدارک این وضعیت بردارند.
از #یمنی_های مظلوم بگویی که برادران شاعر روشنفکر و باسواد و با منطقت آنسوی خاکریز استوری هایشان تورا نشانه می گیرند و به تیربار طعنه می گیرندت.
می خواهی چه کنی؟هرچند دنیا در این فضای مزخرف مجازی خلاصه شده اما دنیا که همه اش فضای مجازی نیست.
هنوز امیدواری!چاره ای جز امیدواری نیست.
قلمت را برمی داری می نویسی.لا اقل حالا که ریزگرد خفه ات نکرده،بی خیالی و سکوت خفه ات نکند: .