حمایت زهیر توکلی از استاد موسوی گرمارودی

زهیر توکلی از لعنی که علی موسوی گرمارودی بر صادق هدایت فرستاده بود، حمایت کرد.

این شاعر و منتقد ادبی،‌ با حمایت از لعنی که علی موسوی گرمارودی بر صادق هدایت فرستاده بود، گفت: کسانی که به آقای گرمارودی حمله کردند، بهتر است مشخص کنند که خط قرمزشان کجاست. اگر ایشان از نویسنده ای اعلام بیزاری کنند که در کتابش (توپ مرواری) نه تنها به امام حسین (ع) بلکه به مولا علی (ع) و حتا حضرت مریم مقدس (س) توهین کرده، چرا ما باید ناراحت بشویم؟

توکلی همچنین عنوان کرد: اگر مشکل تنها با کلمه لعن است، بروید تحقیق کنید و ببینید که آیا کلمه لعن از نظر کانتکست دینی مصداق توهین است یا مصداق عمل آگاهانه و مبتنی بر معرفت و شناخت؟ مترادف فارسی لعن می‌شود نفرین و نفرین یعنی نه آفرین. یک معنای آفرین ستایش است، اما معنای دیگر آن از آفرینش می‌آید و ما به کسی نفرین می‌کنیم که او را رودرروی نظام آفرینش می‌دانیم.

او سپس اظهار کرد: نفرین کردن نوعی گواهی است. وقتی من نوعی کسی را که به ناموس آزادگی خلقت توهین کرده، نفرین می‌کنم، با نفرین کردن یا نکردن من چیزی عضو نمی‌شود. کسی که به خود جسارت می‌دهد که به اولیا و انبیا نفرین کند، نفرین شده است؛ یعنی در برابر نظام آفرینش قرار گرفته و وقتی من می‌گویم نفرین خدا بر او، دارم موضع خودم را تعیین می‌کنم و برای قلب خودم حریم می‌کشم.

توکلی همچنین اضافه کرد: دوستان روشنفکر ما که بابت این که کسی به امثال آن آقای نویسنده بگوید بالای چشمت ابروست، ناراحت می‌شوند، در حالی که آن نویسنده های این ها نه امام شان هستند و نه پیغمبرشان و فقط نویسنده اند، باید پاسوز این قضیه هم بایستند که اگر بزرگان شان به مقدسات ما توهین کردند، این چیزها را هم بشنوند.

به گزارش ایسنا، زهیر توکلی به عنوان مجری نشست «بررسی ظرفیت های داستانی واقعه عاشورا» در بنیاد ادبیات داستانی ایرانیان سخن می‌گفت که علی موسوی گرمارودی چندی پیش در همین بنیاد بر صادق هدایت لعن فرستاد و گفت: شرم می‌کردم از خودم اگر بر صادق هدایت لعنت نمی‌فرستادم. خداوندا صادق هدایت را لعنت کن.

او با بیان این که نویسنده ی «توپ مرواری» (صادق هدایت) توهین های زشتی به امام حسین (ع) کرده است، تصریح کرد: وظیفه ی هر قلم به دستِ اهل قبله می‌دانم که حداقل به جوانان این کشور بفهماند که چه بی شرف هایی در این کشور قلم زدند که از امویان هم بدتر بودند؛ اسم شان هم صادق بود و هدایت مردم را بر عهده داشتند.